เครื่องทำน้ำแข็งตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษที่ 1800 ถึงทศวรรษที่ 1930 ใช้ก๊าซพิษ เช่นแอมโมเนีย (NH 3 ), เมทิลคลอไรด์ (CH 3 Cl) และซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (SO 2 ) เป็นสารทำความเย็น ในช่วงปี ค.ศ. 1920 มีการลงทะเบียนอุบัติเหตุร้ายแรงหลายครั้ง เกิดจากตู้เย็นมีเมทิลคลอไรด์รั่ว ในการค้นหาการเปลี่ยนสารทำความเย็นที่เป็นอันตราย โดยเฉพาะเมทิลคลอไรด์ การวิจัยร่วมกันเกิดขึ้นในบริษัทอเมริกัน ผลการวิจัยนี้คือการค้นพบฟรีออน ในปี 1930 General Motors และ DuPont ได้ก่อตั้งKinetic Chemicalsเพื่อผลิตฟรีออน ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นมาตรฐานสำหรับตู้เย็นสำหรับผู้บริโภคและอุตสาหกรรมเกือบทั้งหมด "ฟรีออน" ดั้งเดิมที่ผลิตขึ้นในเวลานี้คือคลอโรฟลูออโรคาร์บอนซึ่งเป็นก๊าซพิษระดับปานกลางที่ก่อให้เกิดการสูญเสียชั้นโอโซน อุปกรณ์ ทำความเย็นทั้งหมดประกอบด้วยส่วนประกอบหลักสี่ส่วน คอยล์เย็นคอนเดนเซอร์คอมเพรสเซอร์และลิ้นปีกผีเสื้อ เครื่องทำน้ำแข็ง ทั้งหมดทำงานในลักษณะเดียวกัน การทำงานของคอมเพรสเซอร์คือการบีบอัดไอสารทำความเย็นความดันต่ำให้เป็นไอความดันสูง และส่งไปยังคอนเดนเซอร์ ที่นี่ ไอระเหยความดันสูงจะถูกควบแน่นเป็นของเหลวความดันสูง และระบายออกทางวาล์วปีกผีเสื้อเพื่อให้กลายเป็นของเหลวความดันต่ำ ณ จุดนี้ ของเหลวจะถูกส่งไปยังเครื่องระเหย ซึ่งการแลกเปลี่ยนความร้อนจะเกิดขึ้น และน้ำแข็งจะถูกสร้างขึ้น นี่คือวงจรการทำความเย็นที่สมบูรณ์หนึ่งรอบ